Rozdział VI

- Zuuuuuuza!!!

Leniwie przeciągnęłam zdrętwiałe kończyny i westchnęłam. Poczułam jak coś ciężkiego zwaliło się na moje nogi. Schowałam głowę pod poduszkę i szczelniej opatuliłam się kołdrą. 

- Jak ty możesz spać w taki dzień!

- Dzień jak co dzień.

- Tak, oczywiście. Codziennie wyprawiamy bale świętując powrót władców do królestwa.

- Droga Łucyjko, przecież to TY chciałaś zająć się całą uroczystością. Oferowałam ci pomoc, ale powiedziałaś, cytuję: „To będzie mój projekt i dam sobie sama radę.” Czy nie tak właśnie brzmiały twoje słowa? – kochałam się z nią droczyć. Złość w jej wykonaniu wyglądała naprawdę komicznie!

Niestety miała na mnie haka. – Jeśli za pół godziny nie zobaczę cię ubranej, uczesanej, najedzonej – zaśmiałam się widząc wyliczankę na palcach. – to PRZYPADKIEM wymsknie mi się, że prawie mdlejesz na widok pewnego władcy. Co ty na to? – dodała z chytrym uśmiechem.

Nic nie mówiąc wstałam z cierpiętniczą miną i podeszłam do komody. Wyciągnęłam bordową szatę. W dziesięć minut byłam gotowa.

- Ładnie ci w bordowym. – powiedziała delikatnie Łucja. – Tak uczesana jesteś bardzo podobna do mamy. – głos nawet jej nie zadrżał, ale ja wiedziałam, że tęskni za rodzicami. Przytuliłam ją mocno do siebie i pogłaskałam po włosach. 

- Może jeszcze kiedyś ich spotkamy. – chciałam ją pocieszyć, jednak sama nie wierzyłam w to co mówię. Ona chyba też nie, ale podniosła się i posłała mi odrobinę wymuszony uśmiech.

- Wstawaj, idziemy coś zjeść.

Jak na swój wiek Łucja była silna wewnętrznie. Zawsze stawiała na swoim a jej metody przynosiły widoczne efekty. Lecz wciąż była jeszcze dzieckiem, jak my wszyscy.

Przygotowania do balu szły pełną parą. Zaproszone zostały wszystkie ważne osobistości, najgorsze było jednak to, że Łucja uparła się byśmy wszystkie zaproszenia wypisali ręcznie i osobiście podpisali. Katorga.

Stałam w swoim pokoju, przymierzając bez przekonania kolejne suknie. Do balu pozostała jeszcze tylko godzina, a ja wciąż stałam w samej bieliźnie. W ostatniej chwili Łucja poinformowała mnie, że będzie to bal maskowy. Z racji iż byliśmy tu dopiero od tygodnia, nie zdążyłam zaopatrzyć się w odpowiednią garderobę.

Jeszcze raz powąchałam różę, którą dał mi Kaspian podczas spaceru w ogrodzie i usłyszałam pukanie do drzwi. Domyślając się, że to pewnie Łucja przyszła sprawdzić jak mi idzie, rzuciłam: 

- Wejdź, Łucjo.

- Kaspianie, zanieś to proszę Zuzannie. – Łucja podała mi obszerne pudło. Posłałem jej zdziwione spojrzenie. – To suknia balowa, bo znając moją siostrę to z wyborem kreacji czekała do ostatniej chwili. Jestem w stu procentach pewna, że stoi teraz przed komodą i nie ma najmniejszego pojęcia w co się ubrać.

Zaśmiałem się tylko. Rzeczywiście, Łucja wiele razy namawiała Zuzannę by ta pokazała jej strój na dzisiejszy bal. Ona jednak wciąż ją zbywała, twierdząc, że są ważniejsze sprawy do załatwienia.

Z ciężko bijącym sercem udałem się do jej pokoi. 

Zapukałem delikatnie w drzwi i usłyszałem powiedziane zrezygnowanym tonem: - Wejdź, Łucjo.

- To nie Łucja, to tylko… - powiedziałem wchodząc do środka i przerwałem w połowie zdania. Jej twarz oblała się gorącym rumieńcem a ja dopiero po chwili zrozumiałem dlaczego. Stała bowiem na środku swej komnaty jedynie w bieliźnie. 

____________

Przepraszam, że w takim momencie, ale nie mogłam się powstrzymać :P 
Pogoda jest na maksa dobijająca. Odliczałam dni do majówki i ogniska, a tu bach! Leje :/
Kolejny rozdział w niedzielę.

~ Galaretka