Rozdział XIII

Ogień w palenisku już dawno wygasł i było mi strasznie zimno. Starałam się nie szczękać zębami by nie obudzić Kaspiana. Mocniej zawinęłam się kocem, ale nie na wiele się to zdało.

- Śpisz? – usłyszałam cichy szept.

- Nie mogę, zimno tu.

Objął mnie ręką w pasie i gwałtownie przysunął do siebie. Zadrżałam.

- Mnie nie jest zimno, bo jestem przyzwyczajony do takiej temperatury. Podczas wyprawy często mamy gorsze warunki. Najgorzej jest zimą, wtedy staramy się zatrzymywać w jakiś wioskach, albo po prostu całą noc siedzimy przy ognisku.

Przylgnęłam do Kaspiana całym ciałem i rozkoszowałam się jego ciepłem. Poczułam gorący oddech na policzku a później na odsłoniętej szyi. Zaśmiałam się, czym zniszczyłam chwilę.

- Mam łaskotki. – wyjaśniłam.

- Warto zapamiętać. – rzekł z namysłem. Wolałam nie zastanawiać się, do czego potrzebna mu ta wiedza.

Położyłam się wygodniej na jego torsie i oddałam się w ramiona Morfeusza.

Obudziło mnie pianie koguta. Otworzyłam oczy patrząc prosto na otwarte już Kaspiana.

- Dzień dobry. – uśmiechnęłam się lekko.

- Witaj, jak się spało?

- Dobrze, dziękuję. Byłeś dla mnie niczym przenośny grzejnik. – zaśmiałam się i pocałowałam go lekko w usta. Wymknął mu się jęk zawodu, gdy odsunęłam się po chwili i wstałam. – Musimy się zbierać, w zamku nie wiedzą co się z nami dzieje. – przypomniałam.

- Racja, ale zdają sobie sprawę, że ze mną nic ci nie grozi. Choć pewnie i tak dostaniesz wykład od Piotra. – dodał złośliwie. Rzuciłam w niego poduszką.

Wyszłam i udałam się na poszukiwanie babci. Znalazłam ją w jednej z izb, gdzie mieliła jakieś dziwne zioła.

- Jak wam minęła noc? – zapytała nie przerywając pracy.

- W porządku. Chciałabym z tobą o czymś porozmawiać. – powiedziałam siadając przy szerokim, drewnianym stole. Babcia usiadła naprzeciwko mnie. – Pewnie domyślasz się, że Piotr, Edmund i Łucja muszą się dowiedzieć o twojej obecności. – pokiwała kłową. – Pragnę też byś zamieszkała z nami w Ker-Paravelu. Co ty na to? – zapytałam bez ogródek, owijanie w bawełnę nie miało sensu.

W jej oczach zalśniły łzy. – Marzyłam o tym odkąd dowiedziałam się o waszej obecności.

Przytuliłam ją do siebie wdychając znajomy zapach. W takiej pozycji zastał nas Kaspian z miejsca domyślając się, że złożyłam już propozycję, o której rozmawialiśmy wczoraj.

- Wrócimy do zamku i powiadomię rodzeństwo o twoim istnieniu. Jutro po południu spodziewaj się powozu, który zabierze ciebie i twoje rzeczy. Do zobaczenia. – pożegnałam się i ruszyłam do wyjścia by jak najszybciej znaleźć się w domu.

Kaspian osiodłał nasze konie i po chwili gnaliśmy pędem przez pola i lasy. Aż dziwne, że pomimo chłodnej nocy dzień jest tak upalny. Rozkoszowałam się podróżą i szukałam sposobu na przekazanie rodzeństwu radosnej nowiny. Sama wciąż nie mogłam otrząsnąć się z szoku. 

W oddali dostrzegłam zamek i trzy postacie przy bramie. Mocniej śmignęłam klacz i po paru chwilach tonęłam w ich objęciach.

- Masz pojęcie jak się denerwowaliśmy?! – twarz Piotra wyrażała mieszankę wściekłości i radości. –Jak mogłaś tak po prostu zniknąć?!

- Piotruś, nie było mnie raptem dzień. Uspokój się. – powiedziałam spokojnie. – Musimy poważnie porozmawiać. Edmund i Łucja wymienili porozumiewawcze spojrzenia widząc, że Kaspian splótł swoją dłoń z moją. Zarumieniłam się lekko. – Nie Łucjo, to nie o to chodzi. 

Udaliśmy się do Zachodniej Sali by spokojnie porozmawiać. Usiadłam u szczytu stołu i zaczęłam od początku.

 Opowiedziałam, że razem z Kaspianem udaliśmy się na przejażdżkę i jak w drodze powrotnej zaskoczyła nas ulewa. Gdy wytłumaczyłam kim była kobieta, która ugościła nas zeszłej nocy, zamarli. Powtórzyłam im wszystko to co powiedziała mi babcia i to, co sama jej zaproponowałam.

- Skąd masz pewność, że to właśnie ona? Skąd wiesz, że nie zmyśliła tego wszystkiego? – zapytał Edmund zmęczonym głosem. Ich reakcja znacznie różniła się od mojej, ale specjalnie mnie to nie zdziwiło. O dziwo, z pomocą przyszła mi Łucja.

- Jak możesz, Edmundzie! Nie sądzisz chyba, że Zuzanna dałaby się nabrać na jakąś kiepską sztuczkę. Kiedy Anna będzie w zamku? – zwróciła się do mnie.

Posłałam jej wdzięczny uśmiech. – Jutro po południu przywiozą wszystkie jej rzeczy, więc chyba powinniśmy spodziewać się jej przed jutrzejszym wieczorem.

- Doskonale! Przygotuję dla niej komnatę. – pędem ruszyła do wyjścia.

Piotr wydawał się rozdarty pomiędzy tym co dyktował mu rozum a tym co mówiło serce. Trudno mu się dziwić. Przez cały czas próbował pogodzić oba głosy by stać się jak najlepszym władcą.

- Skoro jesteś pewna… Niech i tak się stanie. – powiedział a jego twarz rozjaśnił radosny uśmiech.

- Jak zobaczę to uwierzę. – powiedział Edmund, ale przestał rzucać mi świdrujące spojrzenie.

Oboje opuścili salę udając się zapewne do kabinetu Piotra by jeszcze raz wszystko przedyskutować. Westchnęłam ciężko i schowałam twarz w dłoniach. Kaspian patrzył na mnie zatroskany, ale nic nie mówił. Wiedział, że musiałam sama się z tym zmierzyć.

- Przyjęli to lepiej niż przypuszczałam. – uśmiechnęłam się blado i wstałam od stołu. Również się podniósł i rozłożył ramiona w zapraszającym geście. Podeszłam bez wahania i wtuliłam się w niego.

- Będzie dobrze. – zapewnił mnie.

„Mam nadzieję” – pomyślałam.

 

Wybiła siedemnasta i usłyszeliśmy nadjeżdżający powóz.
Łucja gwałtownie podniosła się z krzesła i zaczęła wygładzać fałdy sukienki. Ubrała najlepszą szatę, jaka znajdowała się w jej garderobie. Jasnozielona sukienka spływała delikatnymi kaskadami ku ziemi.

Piotr nerwowo przechadzał się po Wielkiej Sali, a Edmund po prostu stał wpatrzony w krajobraz za oknem. Nie pamiętałam kiedy się tak zachowywał; nie rzucał żadnych kąśliwych uwag, czy ponurego spojrzenia.

Ja sama siedziałam przy stole, a moje spojrzenie wędrowało po każdym z rodzeństwa po kolei. Kaspian trzymał mnie za rękę, chcąc dodać mi odwagi. Pomogło.

- Gość przybył, wasza wysokość. – oznajmił Martin.

 Stanęliśmy obok siebie i z dumnie podniesioną głową czekaliśmy na Annę.

Gdy wchodziła przez wielkie drzwi dostrzegłam na jej twarzy zakłopotanie i zagubienie. Widać było jak na dłoni, że nie czuła się komfortowo. Gdy tylko mnie ujrzała uśmiechnęła się promiennie.

- Witajcie kochani. – powiedziała ciepło.

Wiedziałam co czuło moje rodzeństwo. Uświadomili sobie, że osoba stojąca przed nami jest ostatnią cząstką rodziców. Uwierzyli, że jest prawdziwa, że nie kłamałam i nie myliłam się.

- Babcia? – zapytała Łucja ze łzami w oczach i rzuciła się w ramiona starszej kobiety. Ta objęła ją mocno i pogłaskała czule po głowie.

- Jestem tutaj, mój mały pączusiu.

Tylko ona nazywała ją pączusiem. Wzruszenie ścisnęło mnie za gardło.

Piotr i Edmund także podeszli i przytulili się do niej. Zauważyłam na ich policzkach ślady łez, które spływały nieprzerwanym potokiem.

Nie wytrzymałam i kilka samotnych łez stoczyło się po moim policzku. Pozwoliłam im swobodnie spływać, bo wiedziałam, że są to łzy szczęścia.

______________________

Po wielu poprawkach, na blogu w końcu zawitał rozdział XIII :-) Wiecznie coś poprawiałam, wykreślałam, dodawałam... ale udało się. Rozdział kolejny już się pisze, jednak nie spodziewajcie się go prędzej niż w okolicach 14 czerwca ... chyba, że wyrobię się wcześniej.

Pragnę również powitać nową czytelniczkę - EudyptulaMinor. ~ ten rozdział dedykuję właśnie tobie ;*

Do tego blog dorobił się 3 czytelniczek, bardzo wam dziękuję !!!

Buziaki :*

Galaretka