Rozdział XII

Przechadzaliśmy się brzegiem morza mocząc stopy w wodzie. Było jeszcze ciepło a do zachodu słońca zostało nam trochę czasu.

- Chłopcy zawsze próbowali wyciągnąć mnie nad jezioro, żeby nauczyć mnie pływać. – parsknęłam śmiechem wspominając.

- Nie umiesz pływać? – zapytał zdziwiony.

- Nie. Boję się wody. – przyznałam.

Niespodziewanie wziął mnie na ręce jakbym ważyła tyle co piórko i zaczął wchodzić coraz głębiej.

- O nie, nie, nie! – zawołałam. – Kaspianie, błagam cię! – krzyknęłam widząc, że stoi prawie po pas w wodzie.

- Nie bój się. Ze mną nic ci nie grozi. – powiedział spokojnie, ale na jego ustach błąkał się uśmiech. – Dzisiaj nie wrzucę cię do wody, bo nie masz nic na przebranie, a nie chcę byś znów była chora. Ale szykuj się na jutro. – dodał. Nie mogąc się powstrzymać wybuchnął rozbrajającym śmiechem.

Niestety pomimo jego starać nie mogłam pozbyć się strachu i tylko mocniej się go trzymałam. Westchnął i zaczął iść w kierunku brzegu. Im był bliżej tym bardziej się rozluźniałam. Postawił mnie na plaży. Spojrzałam na niego groźnie i pacnęłam w ramię.

- Hej! A to za co? – zapytał ze śmiechem.

- Nie naciskaj na mnie. Powiedziałam ci, że się boję i nie chcę.

- Kiedyś pewien mądry człowiek powiedział, że nie ma odwagi bez strachu. Musisz mi tylko zaufać i nie bać się. Gdy to zrobisz, będzie dużo prościej. – szepnął przybliżając się.

Patrzył na mnie z uczuciem i jakby szukając przyzwolenia.

- Nie bój się. – szepnął jeszcze za nim pochylił się i złożył na moich ustach pocałunek.

Z początku jedynie musnęliśmy się delikatnie wargami. Położył ręce na mojej tali i przycisnął do siebie, a ja objęłam go za szyję. Jego usta były słodkie i delikatne, zapach mnie zniewalał.

Ta chwila mogła trwać wiecznie.

W końcu oderwaliśmy się od siebie by zaczerpnąć powietrza. Chwycił moją twarz w dłonie i pocałował mnie jeszcze raz. To był króciutki, ale najsłodszy pocałunek na świecie.

Mocniejszy podmuch wiatru trochę mnie ocudził. Spojrzałam na zachodzące słońce i uśmiechnęłam się szeroko. Zadrżałam lekko z zimna. Kaspian od razu to zauważył, bo objął mnie od tyłu ramionami. Wtuliłam twarz w jego szyję i czułam się najszczęśliwszą istotą na ziemi. Zdałam sobie sprawę, że odnalazłam swoje „JA”, znalazłam swoje miejsce. Tutaj pasowałam. Tutaj mogłam być naprawdę szczęśliwa.

Staliśmy tak przez dłuższą chwilę, ale żadne z nas nie zauważyło oddalającej się pospiesznie postaci.

- Musimy wracać. – powiedziałam zrezygnowanym tonem. Słońce już dawno zaszło, a my byliśmy spory kawałek od zamku.

- Niestety muszę przyznać ci rację. Pięknie tutaj. Ale jutro wrócimy i zaczniemy uczyć cię pływać. – uśmiechnął się i pocałował mnie namiętnie, bo otwierałam usta by zaprotestować.

- Nie licz, że przestanę bać się wody.

- A to się jeszcze okaże, moja droga. – był tak pewny siebie, że nie sposób było zaprzeczyć.

Pędem ruszyliśmy do Ker-Paravelu.

W drodze powrotnej złapała nas potężna ulewa. Dalsza podróż nie była możliwa, więc musieliśmy zatrzymać się u miejscowych. Chodziliśmy od chaty do chaty, jednak nikt nam nie otwierał. Byliśmy przemoczeni i zmarznięci. W końcu w jednym z ostatnich domostw zostaliśmy wpuszczeni do środka.

- Witaj pani. Czy moglibyśmy zatrzymać się na noc? Na zewnątrz szaleje wichura, jest ulewa i zapada zmrok. Zapewniam, że nie sprawimy kłopotu. - zapytał Kaspian bardzo uprzejmie nie zdradzając naszej tożsamości.

- Ależ oczywiście! Jakże mogłabym odmówić wam schronienia w taką pogodę. Zapraszam, wejdźcie. Mieszkam sama, ale znajdzie się dla was miejsce. Musicie się wysuszyć. Na Aslana, jesteście cali mokrzy! – lamentowała staruszka. Była to kobieta w podeszłym wieku. Siwe włosy nadawały jej ostrości, którą totalnie burzyły wesołe ogniki w błękitnych oczach i przyjazny uśmiech. Jej oczy. Były tak podobne do oczu mamy… Ta kobieta niesamowicie kogoś mi przypominała. Te charakterystyczne ruchy i znajomy uśmiech. Nie potrafiłam sobie przypomnieć.

- Mówcie mi Anna. – rzekła po chwili. Prowadziła nas przez krótki korytarz, w głąb budynku.  Anna, tak miała na imię moja zmarła babcia. Zatrzymałam się gwałtownie. Kaspian spojrzał na mnie zdziwiony.

- Przepraszam, - zwróciłam się do kobiety. – ale kogoś mi pani przypomina. Podobieństwo jest uderzające. – byłam w szoku. Jak to możliwe?!

- W rzeczy samej, kochana. – obdarzyła mnie ciepłym uśmiechem i spłynęło na mnie zrozumienie. Tylko ona tak potrafiła, to było zarezerwowane tylko dla niej. To była ONA.

Rzuciłam się w jej ramiona i zaczęłam szlochać. Nie wiedziałam, czy to ze szczęścia, tęsknoty, czy po prostu z nadmiaru emocji. Moja kochana babunia, namiastka byłego domu, istniała w tym świecie. Przytuliłam ją jeszcze mocniej by upewnić się, że jest prawdziwa.

- Nie ma sensu płakać kochanie. – pogłaskała mnie czule po głowie i starła z mojej twarzy ściekające łzy. – Wszystko ci wyjaśnię. Chodźcie.

Weszliśmy do przytulnego pomieszczenia z paleniskiem, na którym paliło się ognisko. Usiedliśmy na szerokim posłaniu i czekaliśmy w ciszy. Wrzuciła do garnuszka garść ziół, zalała go wrzącą wodą i dopiero wtedy przed nami usiadła.

- Musisz wiedzieć, że nie byliście pierwszymi ludźmi w Narnii. Działo się to jeszcze przed samym stworzeniem, dokładnie rok przed narodzinami Aslana. Tak Zuzanno, byłam przy jego narodzinach, a do Narnii sprowadził mnie sam Cerpos, władca zza morza. Byłam wtedy niezdarną trzynastolatką, która nie potrafiła się odnaleźć, zgrać ze społeczeństwem. Bardzo dużo czytałam i uwielbiałam pisać. Stworzyłam w wyobraźni świat równoległy do rzeczywistego i często do niego uciekałam. Jak się później okazało, kraina w mojej głowie nie była wymyślona przeze mnie. Ona istniała sama w sobie i tylko nieliczni mieli do niej dostęp. Moja pierwsza przygoda była podobna do waszej. Dobro musiało pokonać zło. Złożono ofiarę, odzyskano stracone. Jednak ja nie mogłam zostać w Narnii. Nie zdążyłam pożegnać się z przyjaciółmi, wiele tutaj zostawiłam i nie wiedziałam czy kiedykolwiek wrócę. Wróciłam po pięciu latach i odzyskałam wszystko, co zostawiłam. Tym razem dostałam szansę wyboru. To był naprawdę trudny wybór. Z jednej strony miałam twojego dziadka, który był dawał mi poczucie bezpieczeństwa i ustatkowania, a z drugiej strony pierwsza miłość mojego życia, Henry. Przy nim mogłam wieść beztroskie życie. Postanowiłam wrócić do Angli. Pomimo wielkiej miłości jaką wszystkich tutaj darzyłam zrezygnowałam z tego. Zrezygnowałam dla twojej mamy, która miała niebawem przyjść na świat. Tak, byłam w ciąży i to zaważyło. Po śmierci niespodziewanie znalazłam się na Górze Gertrudy, tam gdzie niegdyś znajdował się mój dom. Aslan uświadomił mi, że dostałam szansę na kolejne życie. Mogłam zacząć wszystko od nowa. Jednak przez cały czas miałam wgląd w to co się z wami dzieje, kochanie. Czuwałam nad wami i starałam się uchronić was od większych niebezpieczeństw.

- Byłaś przy nas przez cały ten czas? – zapytałam drżącym głosem.

- Oczywiście. – zapewniła mnie ciepło. – Późno już. Czy moglibyście spać we dwoje na tym posłaniu? Kaspian może spać w stajni, ale w nocy jest tam bardzo zimno.

Spojrzał na mnie niepewnie, więc skinęłam głową.

- Nie, nie będzie problemu.

- A zatem, dobranoc. – pocałował mnie w czoło i wyszła zabierając ze sobą świecę.

Zadrżałam z zimna a ciałem wstrząsnął mi szloch. Kaspian w mgnieniu oka zgarnął mnie w swoje ramiona i mocno przytulił. Zagryzłam wargi, żeby nie zacząć głośno płakać. Powoli zaczęłam normalnie oddychać i uspokoiłam się.

- Tak sobie myślę... Może Anna mogłaby zamieszkać z nami w Ker-Paravelu? Jeśli chcesz oczywiście. – zaproponował. Odgarnął mi z twarzy zbłąkany kosmyk uśmiechając się lekko. Miałam ogromne szczęście, że był przy mnie.

- Kocham cię. – powiedziałam szybciej niż pomyślałam, ale byłam pewna. Teraz byłam pewna.

Na jego twarzy ukazał się szeroki uśmiech, szczęście wprost z niego emanowało. Patrzył na mnie wzrokiem pełnym miłości. Poczułam na ustach dotyk gorących warg. Objęłam Kaspiana za szyję i przyciągnęłam bliżej siebie. Wplotłam mu palce we włosy, a on objął moją talię. Kręciło mi się w głowie, drżałam z ekscytacji na całym ciele.

Delikatnie przerwał pocałunek i powiedział: - Ja ciebie też, odkąd się poznaliśmy. 

__________________

 Trochę dłuższy niż poprzedni ;-)

Kolejny w piątek. 

;**